Mt 25,40
Kiedy w trzeciej części Hobbita umarł Kili, Tauriel mówi, że jeżeli tak ma wyglągać miłość to ona jej nie chce i pyta dlaczego miłość tak boli, król Thranduil odpowiada: jeśli boli to znaczy, że była prawdziwa. To piękne i jakże wzruszające słowa.
Może warto sobie postawić pytanie czego boimy się w miłości: bólu, straty, cierpienia, zawiedzenia, rozgoryczenia, egoizmu, bardziej siebie czy drugiej osoby, naszych wyobrażeń, oczekiwań. A może warto spytać też czego oczekujemy od miłości: podziwu, zachwytu, wzniosłości, doznań, wzruszeń, uniesień.
Myślę, że każdy ma swój pogląd na to czym jest miłość. Dla mnie miłość jest ofiarowaniem samego siebie drugiej osobie. Zawiera ona w sobie otwartość, szczerość, zaufanie, wrażliwość, cierplitość, delikstność i jest bardzo wymagająca. Jest największym i najpiękniejszym skarbem jakim zostaliśmy obdarowani i tylko dla niej warto żyć. Ale to od nas zależy co my z nią zrobimy. O miłość trzeba dbać. Ona wymaga troski, opieki, czułości. Pozostawiona sama sobie traci blask, urok, zachwyt. Powszednieje i zanika.
Można. Zastępujemy ją czesto pracą, obowiązkami, zainteresowaniami, krótkimi przyjemnościami. Przestajemy o niej myśleć, mówić i odczuwać ją. Zaczynamy coraz mniej ze sobą rozmawiać, wspólnie przeżywać i dzieliś się wszystkim. Zaczynamy się od siebie odsuwać pomimo fizycznej bliskości. Stajemy się powoli obcymi dla siebie ludźmi skocentrowanymi na sobie. Jest nam z tym coraz wygodniej chociaż źle się z tym czyjemy.
Ale czy na pewno o to w tym chodzi ? Czy nasza wygoda, przyzwyczajenia, “święty spokuj” jest sensem naszego życia? Czy tak ono ma wyglądać? Czy na prawdę tego chcemy?
To tylko dzięki prawdziwej miłości możemy stać się szczęśliwymi ludźmi. Nie kochając tracimy najpiękniejszą część samych siebie. Tracimy najcenniejszy skarb jaki posiadamy. Gubimy się we wszystkim. A na końcu naszego życia zostaniemy zapytani tylko o to co zrobiliśmy z naszą miłością i z tego będziemy rozliczani. Może warto o tym pamiętać już teraz.
